ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΥΡΣΟΥΝΙΔΗΣ
O Δημήτρης Τουρσουνίδης, τη δεκαετία του 60, ήταν ένας νεαρός πολύ γυμνασμένος, ασχολούταν με τη γυμναστική και είχε το μεράκι να παρακολουθεί αγώνες αυτοκινήτου σαν θεατής.
Το πρώτο του προσωπικό αυτοκίνητο ήταν ένα DKW, που το συντηρούσε σε έναν άριστο μηχανικό της εποχής, τον κύριο Ραπτόπουλο, τότε που το συνεργείο του ήταν στην περιοχή της Χ.Α.Ν.Θ., λίγο πριν φύγει για την Αθήνα. Έτσι λοιπόν, το 1966 θα συμμετάσχει στον πρώτο του -και μοναδικό αγώνα σαν συνοδηγός- του Γάκη Καλεμτζάκη, μετά από παρότρυνση του κυρίου Στέλιου, του πατέρα του Γάκη…
Το αυτοκίνητο ήταν ένα BMW 1800 Ti και ο αγώνας ήταν το 1ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. Ένας μεικτός αγώνας (χώμα – άσφαλτος), όπου δυστυχώς δεν τερμάτισαν, μιας και είχαν ένα ατύχημα (σε μια δεξιά στροφή το αυτοκίνητο βγήκε από τον δρόμο και δεν μπορούσαν να το ξαναβάλουν μέσα) λίγο έξω από τη Νάουσα.
Το 1970 αποφασίζει να κάτσει στο κάθισμα του οδηγού και συμμετέχει στο Εαρινό Ράλλυ, με ένα Fiat L, που ήταν μάλιστα και νοικιασμένο από την Hertz, ενώ το 1975 αποφασίζει να κάνει ένα δικό του αγωνιστικό αυτοκίνητο και ετοιμάζει ένα BMW 2002 Ti, με το οποίο θα τρέξει τα επόμενα έξι χρόνια με συνοδηγό τον Ιωάννη Τσολάκη.
Συμμετέχει σε όλους τους αγώνες ράλλυ, αλλά και σε αγώνες auto cross, τόσο στην Θεσσαλονίκη όσο και στην Λαμία, που ήταν και η αδυναμία του.
Στα τέλη του 1980 πουλάει την BMW 2002 Ti στον Κλέων Ζάχο και ετοιμάζει μια Opel Ascona. Το 1981 ξεκινάει με συνοδηγό τον Τσολάκη, όμως στο Ράλλυ Χαλκιδικής συνοδηγός του θα είναι Απόστολος Δημητρίου και στο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. ο Δημήτρης Τσιτσικλής.
Συμμετείχε σε δύο Ράλλυ Χαλκιδικής το 1979 με το BMW 2002 Ti και το 1981 με το Opel Ascona. Το Ράλλυ Δ.Ε.Θ. του 1981 θα είναι και ο τελευταίος αγώνας για τον Δημήτρη Τουρσουνίδη, φέρνοντας και το καλύτερο αποτέλεσμα της καριέρας του 15ος γενικής κατάταξης και 7ος κλάσης 2/9. To αυτοκίνητο όμως συνέχισε να τρέχει και τα επόμενα χρόνια, στα χέρια του Δημήτρη Τσιτσικλή.
Ο Δημήτρης Τουρσουνίδης, επαγγελματικά είχε επιχείρηση κατασκευής τρέιλερ, μπαγαζιέρας και κοτσαδόρου, γνωστή στο Πανελλήνιο. Επιχείρηση που υπάρχει ακόμη και στις μέρες μας εν λειτουργία.
Διετέλεσε αρκετά χρόνια και Πρόεδρος του Μ.Ο.Β.Ε. (Μοτοσυκλετιστικός Όμιλος Βορείου Ελλάδος).
Ήταν ένας ερασιτέχνης αγωνιζόμενος που έβλεπε τους αγώνες από μια διαφορετική σκοπιά. Δεν υπήρχε Ράλλυ Χαλκιδικής που να μην βοηθήσει πληρώματα που ερχόταν από την Αθήνα. Όχι μόνο τους φιλοξενούσε, αλλά έκανε και τραπεζώματα (15 – 20 άτομα) σε γνωστή ταβέρνα της περιοχής. Ο γνωστός «αχταρμάς» που τον έλεγε ο «Ιαβέρης», λόγω του ότι όταν ξεκινούσε να παραγγέλνει δεν σταματούσε!
Με τον «Ιαβέρη» μάλιστα είχαν γίνει φίλοι και όταν κάποια στιγμή τον πήγε βόλτα (η αλήθεια είναι ότι κάθισε στο κάθισμα του συνοδηγού του «Ιαβέρη» αρκετές φορές, αλλά μόνο σε δοκιμές) και είδε την πραγματικότητα, το πώς δηλαδή μπορεί να οδηγηθεί ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, εκεί ήταν που είπε στον εαυτό του ότι θα έπρεπε να σταματήσει να συμμετέχει σε αγώνες. Και έτσι και έγινε. Γιατί το γνωμικό του είναι: «ότι στην ζωή πρέπει να παραδέχεσαι τα λάθη σου και ωποσδήποτε να τα διορθώνεις και να παραδέχεσαι επίσης αυτά που δεν μπορείς να κάνεις».
