ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΧΩΡΙΔΗΣ
Παναγιώτης Μποχωρίδης, ο άνθρωπος με το χαμόγελο. Ένας λάτρης της ταχύτητας και των αγώνων αυτοκινήτου γενικότερα, με μια αγωνιστική «καριέρα» που δεν την συναντάς εύκολα…
Το αγωνιστικό ταξίδι του Παναγιώτη Μποχωρίδη ξεκινάει το 1972 με πρώτο αγώνα το Ράλλυ Θερμαϊκού με ένα Renault 10.
Συνέχισε τα επόμενα χρόνια να συμμετέχει σε επιλεκτικούς αγώνες με το Renault μέχρι το 1975 που αγόρασε το Opel Kadett Α, που είχε ο Γάκης Καλεμτζάκης. Με το οποίο έτρεξε όλη την χρονιά με συνοδηγό τον Σωκράτη Κωστόπουλο…
Το 1976 παίρνει μια Opel Ascona A 1.9 SR, με την οποία θα τρέξει τα επόμενα τέσσερα χρόνια…
To 1976 με συνοδηγό τον Δημήτρη Τσιτσικλή, 1977 – 1978 με τον Γιώργο Καραμανλή και το 1979 με τον Ανδρέα Λακόρτε….
Το αυτοκίνητο ήρθε από το εξωτερικό και ετοιμάστηκε εδώ στην Ελλάδα. Σε πρώτη φάση στην Θεσσαλονίκη με ό,τι γνώσεις και μέσα υπήρχαν τότε και τελειοποιήθηκε στην Αθήνα.
Περίπου έναν μήνα πριν το Ράλλυ Ακρόπολις του 1976, έγινε αγωνιστικό κατηγορίας Α, στο συνεργείο της Opel Ελφίνκο, του Τζόνι Πεσματζόγλου.
Το 1980 αφήνει την Ascona και ετοιμάζει ένα Opel Kadett GT/E, με το οποίο θα συμμετάσχει έως και το 1982, με συνοδηγό τον Ιωάννη Βαστέα.
Τελευταίος αγώνας του Παναγιώτη Μποχωρίδη ήταν το Ράλλυ Χαλκιδικής του 1982, που έτρεξε όμως με συνοδηγό τον Παναγιώτη Ηλιάδη.
Καλύτερα αποτελέσματα ήταν η 3η θέση γενικής κατάταξης στο Ράλλυ Θερμαϊκού το 1976, μια 5η θέση γενικής κατάταξης και 1η θέση κλάσης 1/5 στο Ράλλυ Φθιώτιδος επίσης το 1976, μια 5η θέση γενικής στο Ράλλυ Θερμαϊκού το 1975, μια 6η θέση γενικής και 3η θέση κλάσης 2/5 στο Ράλλυ Θερμαϊκού το 1979 και μια 9η θέση γενικής Group 2 στο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. πάλι το 1979.
Συμμετείχε σε τρία Ράλλυ Χαλκιδικής, τις χρονιές 1978 – 1979 – 1982. Καλύτερο αποτέλεσμα στον αγώνα του 1978, 11ος Έλληνας και 7ος κλάσης 2/5.
Συμμετείχε όμως και σε δύο Ράλλυ Ακρόπολις. Το 1976 και το 1979 με την Opel Ascona Α 1.9 SR. Στον αγώνα μάλιστα του 1979 ήταν μαζί με τον Βασίλη Τσομπανόπουλο, οδηγώντας και οι δυο εναλλάξ….
Το αγωνιστικό ταξίδι όμως του Παναγιώτη Μποχωρίδη δεν σταματάει εδώ…
Το 1998, 16 χρόνια μετά τον τελευταίο του αγώνα, εμφανίζεται στην πίστα καρτ “Drive park” των αδελφών Πολυανίδη, Αλέκο και Νίκο, στο Νέο Ρύσιο Θεσσαλονίκης…
Αγοράζει ένα καρτ RM1 (αυτό με τις δύο ταχύτητες) και για τα επόμενα εννιά χρόνια έως και το 2007, ασχολείται με αγώνες καρτ, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό…
Ο αείμνηστος Αλέκος ήταν αυτός που τον έμαθε πως να συμπεριφέρεται μέσα σε μια πίστα και πως οδηγείται σωστά το καρτ…
Αποτέλεσμα να έχει περισσότερες από 30 συμμετοχές σε αγώνες καρτ στην Ελλάδα…
Επίσης, συμμετείχε και σε τρία Πρωταθλήματα Rotax RMC, παίρνοντας αντίστοιχα το 2005 την 5η θέση όπως και το 2006, ενώ το 2007 την 3η θέση…
Ο Αλέκος Πολυανίδης, που δυστυχώς έφυγε από την ζωή πολύ πρόσφατα, μας είχε πει τα εξής για τον Παναγιώτη Μποχωρίδη, σε μια συνάντηση που είχαμε στο σπίτι του: «Όπως ένα μικρό παιδί που έρχεται για πρώτη φορά να μάθει να οδηγεί καρτ και είναι σαν μια πλαστελίνη που την πλάθεις όπως θες εσύ, έτσι και ο Παναγιώτης είχε πολύ ανοικτό μυαλό και μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αφαιρέσει και να προσθέσει καινούργια δεδομένα».
Έχει επίσης και τέσσερις συμμετοχές στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα καρτ και άλλες τρεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα!
Στο Πανευρωπαϊκό συμμετείχε, από το 2004 και έπειτα. Το 2005 ακολούθησε ολόκληρο το Πρωτάθλημα Ευρώπης και πήρε την 8η θέση στην κατηγορία RM1.
Το 2006 συμμετείχε σε τέσσερις αγώνες του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, σε Β. Ιταλία, Αγγλία, Αυστρία και Γαλλία, ενώ τα πολύ καλά αποτελέσματα που έφερε σε Αυστρία, 9ος στην κατηγορία “32 over” και στην Γαλλία 11ος πάλι στην κατηγορία “32 over”, του έδωσαν το δικαίωμα και την license να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καρτ!
Συμμετείχε σε τρεις διοργανώσεις Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Καρτ, στην Μαλαισία, στο Dubai και στην Ν. Ιταλία στο Λέτσε.
Στον αγώνα μάλιστα στο Λέτσε τερμάτισε 12ος! Ένας άθλος αν αναλογιστεί κανείς ότι είχε 70 συμμετοχές και ότι ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία (60 ετών) οδηγός της διοργάνωσης!
Ο Αλέκος Πολυανίδης ήταν πάντοτε κοντά του, μαζί του σε κάθε αγώνα και τον στήριξε και σαν μηχανικός στο τεχνικό τμήμα, αλλά και σαν προπονητής στην εξέλιξη του σαν οδηγό. Αλλά μην νομίσετε ότι εδώ ήταν και το τέλος της αγωνιστικής δραστηριότητας του Παναγιώτη Μποχωρίδη. Υπάρχει και συνέχεια…
Στο τέλος του 2007, πουλάει το καρτ και αγοράζει ένα μονοθέσιο Gloria, Stage 1 με κινητήρα ατμοσφαιρικό Hayabusa και ιπποδύναμη 280 ίππων!
Την θέση του Αλέκου Πολυανίδη, παίρνει τώρα ο αείμνηστος Δημήτρης Παπανίκανδρος, ο οποίος ήταν και ο μόνος που είχε γνώσεις επάνω σε τέτοια μονοθέσια. Ήταν άλλωστε και πλήρως εξοπλισμένος αφού είχε μια νταλίκα επιπέδου Formula 1 (της Carlin team), με όλα τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα. Και την θέση της πίστας καρτ του Νέου Ρυσίου, παίρνει τώρα το αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, όπου και είναι η έδρα της ομάδας για τις προπονήσεις και τις δοκιμές…
Υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη, άρχισαν να στήνουν το μονοθέσιο έτσι όπως έπρεπε να είναι και οι χρόνοι στην πίστα των Σερρών άρχισαν να κατεβαίνουν μέρα με την μέρα…
Με το μονοθέσιο συμμετείχε σε αγώνες στην Ισπανία και στην Ιταλία. Στην Ισπανία έτρεξε στην πίστα της Βαρκελώνης και στην πίστα Aragon στην Σαραγόσα. Μια πίστα που ήταν τότε πολύ καινούργια αφού λειτούργησε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2009.
Όσο αφορά στην Ιταλία, συμμετείχε δύο φορές στο Ιταλικό Πρωτάθλημα, το 2009 και το 2010. Είχε πολλά και πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτά που πρέπει να αναφέρουμε είναι τουλάχιστον δύο: Την δεύτερη χρονιά στο Ιταλικό Πρωτάθλημα στον τελευταίο αγώνα, στο Mugello Circuit, είναι μια πίστα στην Φλωρεντία, λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας με τα μονοθέσια να είναι σε παράταξη στη σχάρα εκκίνησης, αρχίζει και βρέχει. Προλαβαίνουν και του αλλάζουν λάστιχα με βρόχινα (πράγμα που έγινε και σε άλλα δύο μονοθέσια από τα 35 που ήταν στο grid). Όπως ήταν φυσικό οι οδηγοί που είχαν βρόχινα τέθηκαν επικεφαλής με τον Μποχωρίδη στην πρώτη θέση. Δυστυχώς όμως η βροχή σταμάτησε και η γραμμή της πίστας άρχισε να στεγνώνει και έτσι τρεις γύρους πριν τον τερματισμό τον προσπέρασαν χάνοντας τη νίκη!
Μια νίκη όμως που ήρθε στην πίστα της Μόντσα, λίγους μήνες μετά. Εκεί τερμάτισε πρώτος πάντα στην κατηγορία “35 over” και ακούστηκε ο Εθνικός μας Ύμνος μέσα στον ναό της ταχύτητος…
Δεν θα ξεχάσει όπως μας έλεγε στην συνάντηση που είχαμε, τους δημοσιογράφους που έτρεχαν να τον φωτογραφίσουν και τον έλεγαν να βγάλει το κράνος για να δουν το πρόσωπο του. Γιατί πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο σθένος …για να τερματίσεις στην πρώτη θέση στην Μόντσα σε ηλικία που πλησιάζει τα 65!
Επ’ αυτού, ο αείμνηστος Παπανίκανδρος έλεγε: «Είναι 70 χρονών και έχει ψυχή 20αρη». Και εδώ τελειώνει το αγωνιστικό ταξίδι του Παναγιώτη Μποχωρίδη.
Η καλύτερη στιγμή της καριέρας του δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την πρώτη θέση στην Μόντσα, με την ελληνική σημαία να κυματίζει επάνω από τον χώρο της απονομής.
Βέβαια από την εποχή των αγώνων Ράλλυ μια άλλη στιγμή είναι αυτή που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Τον καιρό που ήταν στην Αθήνα, παραμονές Ράλλυ Ακρόπολις το 1976 και ετοιμαζόταν το αυτοκίνητο του για να πάρει μέρος στον αγώνα, ο Τζόνι Πεσματζόγλου κανόνισε και έκατσε στο δεξί κάθισμα του Walter Rohrl -που συμμετείχε στον αγώνα ως εργοστασιακός οδηγός της Opel- στις δοκιμές. Και μάλιστα όχι μια φορά, αλλά τέσσερις φορές, όπου έκανε την ειδική διαδρομή Δεκέλεια. Απίστευτη εμπειρία αλλά μαζί και φόβος από τον τρόπο που οδηγούσαν αυτοί οι οδηγοί της εποχής (γι’ αυτό άλλωστε έχουν τον τίτλο «ΘΕΟΙ»).
O Παναγιώτης Μποχωρίδης είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων κατά αρχήν με το χαμόγελο συνέχεια στο στόμα και αστείες καταστάσεις να γεμίζουν την καθημερινότητα του.
Επί προσωπικού, δεν σας κρύβω ότι η πρώτη μας συνάντηση κράτησε περίπου τέσσερις ώρες, εκ των οποίων τις δύο γελούσαμε από τις αστείες – ευχάριστες καταστάσεις που μου διηγήθηκε από τον καιρό που έτρεχε στους αγώνες, ιδιαίτερα στα Ράλλυ.
Το ρητό του είναι το εξής: «Εκεί που γελούν κάθεσαι, εκεί που δεν γελούν φεύγεις». Και ο αείμνηστος Αλέκος Πολυανίδης είχε πολλά να μας πει από την 9ετη συνεργασία του με τον Παναγιώτη Μποχωρίδη. Πολλές ιστορίες γεμάτες γέλιο και κωμικές καταστάσεις που έζησαν όλοι μαζί. Με αποκορύφωμα στο Παγκόσμιο Καρτ στη Μαλαισία, όπου στο τέλος της διοργάνωσης έγινε ένα πάρτι προς τιμήν των αγωνιζομένων. Τη στιγμή λοιπόν που ο Πρωθυπουργός της χώρας μιλούσε, ο Παναγιώτης χάθηκε… Και ξαφνικά τον βλέπει ο Αλέκος να είναι επάνω στο πάλκο και να χορεύει με τις χορεύτριες παραδοσιακούς χορούς. Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια και δυναμισμό….
Αυτά που έκανε ήθελε και τα έκανε, μακριά από ανασφάλειες και προβληματισμούς. Δραστήριος και στην επαγγελματική του ζωή, είχε την αντιπροσωπεία “TASTA-MERCEDES” και μια εταιρία μεταφορών με επτά φορτηγά-νταλίκες, με την οποία ασχολείται ακόμη και σήμερα.
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι το μονοθέσιο υπάρχει, το έχει αφήσει στην Ιταλία στο Μιλάνο. Και όποτε βρίσκει ελεύθερο χρόνο, πηγαίνει και το οδηγεί, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
