Οι αγώνες αυτοκινήτων ξεκίνησαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η δημοτικότητα τους άρχισε να αυξάνεται κατακόρυφα και άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους οι πρώτοι μεγάλοι οδηγοί.
Ο πρώτος αγώνας αυτοκινήτου παγκοσμίως θεωρείτε ότι έγινε το 1894 το Παρίσι – Ρουέν. Και από τότε έγιναν πολλοί ακόμη με έδρα το Παρίσι προς Άμστερνταμ, Βερολίνο, Βιέννη, Μασσαλία και αλλού…
Ένας από τους πιο σημαντικούς αγώνες της εποχής εκείνης είναι το Παρίσι – Μαδρίτη του 1903. Ο αγώνας συνδιοργανώθηκε από το Automobile Club of France (ACF) και από το Automobile Club Espanol. Υπήρξαν πολλά προβλήματα οργανωτικά επειδή η γαλλική κυβέρνηση ήταν αντίθετη με την ιδέα των αγώνων να διεξάγονται σε δημόσιους δρόμους.
Μετά τον αγώνα Παρίσι – Βερολίνο του 1901, ο υπουργός εξωτερικών Waldeck Rousseau δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει ξανά τέτοιου είδους αγώνες. Oαγώνας όμως υποστηρίχθηκε από τον Ισπανό Βασιλιά Alphonse XIII και τα γαλλικά ΜΜΕ που πρότειναν ότι η Γαλλία δεν μπορεί να αποσυρθεί από τον ανταγωνισμό, αφού είναι η χώρα με την πιο προηγμένη τεχνολογία στην κατασκευή αυτοκινήτων.
Ο Πρόεδρος του AFC, Baron de Zuylen, δήλωσε ότι οι δρόμοι πράγματι είναι δημόσιοι, ο κόσμος όμως θέλει τους αγώνες και πολλοί ήταν αυτοί που ήταν πρόθυμοι να περάσουν τα αυτοκίνητα από τις πόλεις τους.
Επίσης, οι Γάλλοι κατασκευαστές αυτοκινήτων παρενέβησαν, δεδομένου ότι οι αγώνες είναι απαραίτητοι για την προώθηση και την πώληση των αυτοκινήτων, με την κυβέρνηση τελικά να συμφωνεί με την τέλεση του αγώνα. Έτσι, από τις 15 Ιανουαρίου άρχισαν οι συμμετοχές και μέσα σε 40 μέρες, δήλωσαν συμμετοχή περισσότεροι από 300 οδηγοί, πολύ περισσότεροι απ’ ότι αναμένονταν…
Ο αγώνας είχε μήκος 1.307 χιλιόμετρα και αποτελούνταν από τρία σκέλη. Εκκίνηση από Βερσαλλίες, Παρίσι-Μπορντώ (552 χλμ.), Μπορντώ-Βιτόρια (335 χλμ.) και Βιτόρια-Μαδρίτη (420 χλμ.).
Από τους 315 αγωνιζόμενους που δήλωσαν τελικά συμμετοχή, μόνο οι 224 ήταν παρόντες στην γραμμή της εκκίνησης, ενώ η μοναδική γυναίκα που δήλωσε συμμετοχή ήταν η Camille du Gast.
Τα αυτοκίνητα χωρίσθηκαν σε τέσσερις κατηγορίες ανάλογα με το βάρος τους. Λιγότερο από 250 κιλά (συμμετείχαν 54 μοτοσυκλέτες), 250 – 400 κιλά (33 συμμετοχές), 400 – 650 κιλά με 49 συμμετοχές και 650 – 1000 κιλά με 88 συμμετοχές. Ανάμεσα τους ήταν τα δυνατά Panhard, τετρακύλινδρα με 70 ίππους και 130 χλμ./ώρα τελικής ταχύτητας και τα ακόμη πιο δυνατά Mors με 90 ίππους και 140 χλμ/ώρα. Το βάρος υπολογίζονταν χωρίς τον οδηγό, τα καύσιμα, τα ανταλλακτικά, τα εργαλεία και τις αποσκευές του οδηγού. Το κόστος συμμετοχής καθορίσθηκε από 50 έως 400 φράγκα, ανάλογα με το βάρος. Οι δυο βαρύτερες κατηγορίες έπρεπε να έχουν έναν οδηγό και έναν μηχανικό, που ζύγιζε τουλάχιστον 60 κιλά, ενώ οι δυο ελαφρύτερες απαιτούσαν μόνο έναν οδηγό.
Ο αγώνας καλύφθηκε από τα τρία μεγαλύτερα περιοδικά μηχανοκίνητου αθλητισμού της Γαλλίας, τα France Automobile, La Locomotion και La VieAutomobile. Το παρών έδωσαν όλες οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες της εποχής (Darracq, De Dion – Bouton, Mercedes, Fiat, Renault). Η εκκίνηση δόθηκε την Κυριακή 24 Μαΐου 1903 από τους κήπους των Βερσαλλιών (Les Jardins de Versailles), με τα αυτοκίνητα να φεύγουν ένα – ένα με διαφορά δυο λεπτών. Περίπου 100.000 θεατές ήταν στο χώρο της εκκίνησης και σε όλα τα χιλιόμετρα της διαδρομής. Ο αγώνας αποδείχθηκε πολύ δύσκολος για τους οδηγούς και από τη διαδρομή που ήταν γεμάτη σκόνη, αλλά και από το μεγάλο πλήθος θεατών…
Οι οδηγοί σωματικά εξαντλημένοι (τα αυτοκίνητα ήταν βαριά και απαιτούσαν μεγάλη δύναμη για ελιγμούς), με τη σκόνη να μπαίνει στα μάτια τους και πολλοί από αυτούς να έχουν προβλήματα με τους κινητήρες και να «καίνε» τα χέρια τους προσπαθώντας να τους ρυθμίσουν. Έτσι τα ατυχήματα δεν έλειψαν σε όλη την διαδρομή.
Η είδηση για το πρώτο ατύχημα έλεγε ότι ο Marcel Renault είχε ένα ατύχημα στο Couhe Verac. Θα πεθάνει 48 ώρες αργότερα και ένα μνημείο θα στηθεί στον τόπο που συνέβη το ατύχημα, αλλά θα καταστραφεί από τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Ο Porter κτύπησε σε μια σιδηροδρομική διασταύρωση επάνω στην μπάρα που ήταν λανθασμένα κατεβασμένη, με το αυτοκίνητο (ένα Wolseley) να ανατρέπεται και τελικά να σκοτώνεται ο μηχανικός του.
Ο Georges Richard χτύπησε κάποιους θεατές, αποφεύγοντας ένα παιδί που πήγε να διασχίσει τον δρόμο. Ένας στρατιώτης που λεγόταν Dupuy παρενέβη και έσωσε το παιδί, αλλά ο ίδιος σκοτώθηκε όταν το αυτοκίνητο έχασε τον έλεγχο και σκότωσε και έναν θεατή. Τα περισσότερα αυτοκίνητα εγκατέλειψαν και τουλάχιστον 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, από τους οποίους οι 5 ήταν αγωνιζόμενοι, ενώ πάνω από 100 τραυματίστηκαν!
Η γαλλική κυβέρνηση αντέδρασε έντονα στις ειδήσεις για τα πολυάριθμα ατυχήματα, συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο υπουργών, διέκοψαν και τερμάτισαν τον αγώνα στο τέλος του πρώτου σκέλους στο Μπορντώ και τα αυτοκίνητα μεταφέρθηκαν στο Παρίσι με τρένο.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι νικητής αυτού του πρώτου σκέλους ήταν ο Fernand Gabriel με ένα Mors. Κάλυψε τα 550 χλμ. σε 5 ώρες και 13 λεπτά με μέση ωριαία ταχύτητα 105 χλμ./ώρα. Οι εφημερίδες δήλωναν το «θάνατο των αγώνων αυτοκινήτου» για λόγους ασφαλείας. Σταμάτησαν όλοι οι αγώνες που λάμβαναν χώρα σε δημόσιους δρόμους. Η πρώτη επίσημη ανάλυση για τα αίτια της καταστροφής, που έκανε το περιοδικό La Locomotion, αναφέρει ότι η «σφαγή» οφείλεται σε ορισμένους παράγοντες.
Πρώτα από όλα η ταχύτητα, αφού τα αυτοκίνητα έτρεχαν με ταχύτητα πάνω από 140 χλμ/.ώρα, μια ταχύτητα που δεν είχε επιτευχθεί ακόμη και από τα ταχύτερα τρένα της εποχής.
Δεύτερο ήταν η σκόνη, η οποία χειροτέρεψε τις συνθήκες οδήγησης και ήταν η αιτία μερικών ατυχημάτων, καθώς και το υπερβολικό -και κακώς διαχειριζόμενο- κοινό.
Τέλος κατηγορήθηκε η αστυνομία για τον ανεπαρκή έλεγχο του πλήθους των θεατών, αλλά και η οργάνωση του αγώνα για κακές επιλογές. Πρώτη και καλύτερη η τυχαία επιλογή εκκίνησης, που δημιούργησε ένα χάος, αφού ταχύτερα και πιο δυνατά αυτοκίνητα αναμείχθηκαν με βραδύτερους και μικρότερους συνδυασμούς.
Επίσης και το εβδομαδιαίο περιοδικό του Λονδίνου The Car, επαλήθευσε τις αιτίες θανάτου, ενώ ακόμη και ο Γάλλος πρωθυπουργός Emile Combes κατηγορήθηκε ότι ήταν μερικώς υπεύθυνος, αφού συμφώνησε και επέτρεψε την τέλεση του αγώνα…
