...in Greece!Roadtrips

Στην Άνω Μηλιά με Isuzu D-Max…

Αποσυμπίεση…

Ένα γρήγορο πρωινό ντουζ, ένας καφές στα όρθια, μια μπουκιά στο στόμα, φόρτωμα του ψυγείου με τα τσίπουρα και τα σχετικά, αδιάβροχα, μιας κι ο καιρός είναι απρόβλεπτος τελευταία, όλα στην καρότσα του Isuzu D-Max.

Ένα τσιγάρο μέχρι να έλθει και ο εθελοντής φωτογράφος της αποστολής, ενώ η λαμαρίνα αστράφτει κάτω από το πρωινό φως στο βαθύ μπορντό της χρώμα και πάνω της ο χάρτινος χάρτης μας και ταυτόχρονα το GPS για να ορίσουμε πορεία.

Προορισμός η Άνω Μηλιά στα Πιέρια, η οποία βρίσκεται μετά -φυσικά- όχι απλώς από την Κάτω Μηλιά, αλλά και μετά από τη Μεσαία Μηλιά…

Ήρθε ο φωτογράφος, ο Οδυσσέας, το στερνοπούλι μας με την Canon που του δώρισε ο εκδότης μας στα χέρια.

Ο κινητήρας έβηξε και πήρε εμπρός. Κατεύθυνση η εθνική οδός και η πόλη της Κατερίνης, ενώ την πρωινή δροσιά διαδέχεται ο αμείλικτος ελληνικός ήλιος…

Την βαρετή εθνική οδό διαδέχονται οι στενοί δρόμοι της Κατερίνης και στη συνέχεια αυτό που ο φίλος μας ο Παντελής αποκαλεί «άλλη Ελλάδα»! Από μισοπαρατημένα και παραιτημένα χωριά, ως τους λίγους αγρότες δεξιά και αριστερά της ανάβασης προς την Κάτω Μηλιά.

Αλλού το δάσος ορμά σχεδόν στον δρόμο, αλλού η διάβαση γίνεται από το στενό επαρχιακό δίκτυο που μας διασκεδάζει με τα κυματιστά κομμάτια του και τα χασίματα πίσω από μικρούς λόφους, ενώ οι μοναδικοί ήχοι περιορίζονται στον ήχο του μοτέρ και το θρόισμα των φύλλων της λεύκας και του πλάτανου δίπλα στον παραπόταμο που διασχίζει την περιοχή και δίνει ζωή στα χωράφια δεξιά κι αριστερά του. Κάπου μακριά μια πομόνα μουγκρίζει προσπαθώντας να αντλήσει το πλούσιο, πολύτιμο πια στις μέρες μας, νερό.

Ένας καφές επιβάλλεται στην Κάτω Μηλιά, στο μοναδικό καφενείο – ψιλικατζιδικο πάνω στον δρόμο.

Ο ιδιοκτήτης πρόθυμος να μας ενημερώσει για την ιστορία της Πάνω, της Κάτω και της Μεσαίας Μηλιάς. Η Κάτω Μηλιά είναι ουσιαστικά μεταπολεμικό προϊόν, μιας και η Πάνω Μηλιά την εποχή του εμφυλίου αλλά και αργότερα -λόγω της μετανάστευσης- ουσιαστικά έπαιρνε τον κατήφορο σταδιακά από το όρος στην πεδιάδα. Βέβαια οι κάτοικοί της ποτέ δεν την ξέχασαν. Την φρόντισαν την αναπαλαίωσαν, οργάνωσαν και το χιονοδρομικό καταφύγιο, και τα καλοκαίρια ανηφορίζουν στα πάτρια χώματα.

Σύντομη ανηφορική διαδρομή, Μεσαία Μηλιά, και φθάσαμε. Επισκεπτόμαστε αριστερά όπως ανεβαίνετε για την Πάνω Μηλιά μέσα από τον καλά πατημένο χωματόδρομο το σημείο που είχε «χαθεί» το μοιραίο «ΓΙΑΚΟΒΛΕΦ» τo 1997 βυθίζοντας στην θλίψη εκατοντάδες οικογένειες. Επιστρέφουμε και βρισκόμαστε σε λίγο στον προορισμό μας, την Άνω Μηλιά.

Πετρόκτιστα τουριστικά καταλύματα αλλά και κατοικίες, εξοχικές πια, των παλιών κατοίκων. Απέναντι το καταφύγιο. Οι χιονοστήλες δεξιά κι αριστερά μας δείχνουν το ύψος του χιονιού τον χειμώνα. Το καταφύγιο έχει διακοσμηθεί εξωτερικά με ζευγάρια χιονοσανίδων (σκι) που, τουλάχιστον αυτές, βγήκαν στην σύνταξη πιά και κοσμούν το κτίριο καρφωνένες στην εξωτερική τοιχοποιία. Το εστιατόριο παραμένει ανοικτό όλο τον χρόνο και προσφέρει, εκτός από φαγητό και καφέ, συγκλονιστική θέα προς τα πεδινά.

Αφήνουμε το αυτοκίνητο και κινούμαστε με τα πόδια στα υπέροχα μονοπάτια που φροντισμένα διασχίζουν το βουνό και μάλιστα με ευκολία. Δεν χρειάζεται να είσαι προπονημένος στην πεζοπορία. Μετά από μερικά χιλιόμετρα, ξεκούραση στον πέτρινο πάγκο ψηλά πάνω από το ρέμα. Το νερό είκοσι μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Για όσους θέλουν να συνεχίσουν την πορεία, το μονοπάτι μπορεί να τους οδηγήσει και στο δυτικό πρανές του βουνού μέσα από μια διαδρομή ανηφορική αλλά όχι δύσκολη. Στην πορεία θα συναντήσετε και ιστορικούς κορμούς με τεράστια διάμετρο που μοιάζουν με γλυπτά…

Εδώ αδειάζεις, αποσυμπιέζεσαι, χαλαρώνεις, δεν συζητάς για το χάλι της χώρας, δεν σου έρχεται κιόλας. Μένεις να χαζεύεις το νερό, τα πετεινά του δάσους και τις κορυφές των τεράστιων δένδρων να λυγίζουν στον άνεμο. Δεν μιλάς, μόνο αφουγκράζεσαι τον ψίθυρο του βουνού και του νερού. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε σε μια χώρα που κάθε στροφή, κάθε διαδρομή, κάθε μονοπάτι δεν σταματά να σε εκπλήσσει.

Βγείτε έξω, αποσυμπιεστείτε, οι πιο τολμηροί βρείτε διαδρομές ή φτιάξτε δικές σας. Άλλωστε το ταξίδι δεν είναι ανάγκη να περιλαμβάνει χιλιάδες χιλιόμετρα, μιας και ο παράδεισος του καθενός μπορεί να βρίσκεται δέκα λεπτά μακριά…

Το μεσημέρι μας βρίσκει στο πλάτωμα έξω από το χωριό. Το ξύλινο παγκάκι μας προσφέρει χώρο και το τσίπουρο με τους πρόχειρους μεζέδες, μας φτιάχνει ακόμα περισσότερο την διάθεση, ενώ συνιστούμε ανεπιφύλακτα να προσθέσετε στην συνταγή καλούς φίλους!

Άλλωστε σε τέτοια μικρά-μεγάλα ταξίδια επιβάλλεται η καλή παρέα, ειδικά όταν όλοι συνειδητά ή όχι απομακρύνονται από την καθημερινή κούραση και ζουν την στιγμή σα να μην υπάρχει αύριο.

Επόμενη στάση Παραλία Κατερίνης για παγωτό, καφέ. Όχι εκεί που πηγαίνουν οι τουρίστες. Στρίψτε αριστερά. Το ξενοδοχείο που βρίσκεται στην ακτή διαθέτει υπέροχο καφέ, ησυχία, χώρο για κουβέντα και εξαίρετο παγωτό.

Όσοι θέλετε «κακό χαμό» στρίψτε δεξιά…

Σούρουπο κι επιστροφή στην Θεσσαλονίκη. Άναψαν τα πρώτα φώτα, ανάψαμε και μείς τα δικά μας. Γλυκιά η κούραση, μα φτιάξαμε αναμνήσεις. Μέχρι το επόμενο μικρό ή μεγάλο ταξίδι μας. Καλό δρόμο σε όλους σας, όποιος κι αν επιλέξετε να είναι αυτός…

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ

Related posts
...in Greece!Roadtrips

Στις ορθοπλαγιές του Λάκμωνα με Ford Ranger και Raptor!

...in Greece!Roadtrips

Στην Γορτυνία με το Renault Kadjar 1.3 TCe...

RoadtripsΒαγγέλης Παμπούκης

Στον Καναδά με δυο ατίθασα άλογα…

Εγγραφείτε στο newsletter μας...

…και ενημερωθείτε με άποψη για το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα!