Πώς γίνεται ένα αυτοκίνητο που αμφισβητήθηκε ως «κάλπικη» Ferrari, να αποτελεί ένα από τα κορυφαία αυτοκίνητα που έχουν βγει ποτέ από το εργοστάσιο του Maranello;
Ήταν Ιούνιος του 1956, όταν ο Alfredo “Dino” Ferrari (ο γιος του Enzo Ferrari) άφηνε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Modena. Ήταν μόλις 24 ετών κι έπασχε από μυϊκή δυσμορφία. Ο Enzo είχε μεγάλη αδυναμία στο γιο του και ο θάνατος του ήταν η αρχή της σκοτεινής πραγματικότητας του l’Ingegnere…
Το γραφείο του Dino στο εργοστάσιο παρέμεινε στην κατάσταση που ήταν πριν αυτός πεθάνει κι ο Enzo είχε βάλει πλέον στην καθημερινότητά του την επίσκεψη στον τάφο του γιου του…
Ο Enzo είχε χάσει πλέον το κέφι του και η αγαπημένη του Ferrari φλέρταρε με τη χρεοκοπία. Έτσι, αποφάσισε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 να ενώσει τις δυνάμεις του με τη Fiat για να σώσει την εταιρία του.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Hall of Fame: Lamborghini Countach
Μάλιστα, εκείνη την εποχή ο Enzo θεωρούσε ότι οι πραγματικές Ferrari έχουν 12-κύλινδρους κινητήρες και μάλιστα τοποθετημένους μπροστά. Έτσι, δύσκολα θα τον έπειθαν να κατασκευάσει μικρότερου κυβισμού και φθηνότερα αυτοκίνητα…
Ταυτόχρονα, η παρουσίαση της Porsche με την 911 το 1963 είχε κάνει μεγάλη ζημιά στις πωλήσεις της Ferrari. Αν και ήταν ένα αυτοκίνητο φθηνότερο και χαμηλότερων επιδόσεων, έγινε εξαρχής πολύ δημοφιλές.
Το μεγάλο στοίχημα που δημιουργήθηκε λοιπόν για τη Ferrari ήταν να κοντράρει στα ίσα την 911. Για να γίνει αυτό γεννήθηκε η “Dino”, η χαμηλού κόστους φίρμα της Ferrari.
Τα αυτοκίνητα που θα κατασκεύαζε θα ήταν μεν πισωκίνητα, με τον κινητήρα όμως τοποθετημένο στο κέντρο για πρώτη φορά και με λιγότερους από 12 κυλίνδρους…
Η φίρμα κι επακολούθως το αυτοκίνητο, πήρε το όνομα του μονάκριβου, νεκρού πλέον, γιού του Enzo Ferrari, ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή το 1956.
Το πρώτο σχέδιο της Dino ήταν το δίλιτρο εξακύλινδρο 206 GT, που παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Παρίσι το 1965 δια χειρός φυσικά του αγαπημένου της σχεδιαστή, που δεν ήταν άλλος από τον Pininfarina.
Η τελική μορφή του 246, παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο την επόμενη χρονιά και τελικά το αυτοκίνητο έφτασε στη παραγωγή το 1969.
Το 1969 το 246 GT απέκτησε μεγαλύτερο κινητήρα και ανέβασε την ιπποδύναμη από τους 160 ίππους στις 8.000 σ.α.λ. στους 195 στις 7.500 σ.α.λ. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής ήταν πλέον να είναι πιο γρήγορη από την 911.
Συμπληρώνοντας μάλιστα τα τεχνικά του χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι οι αναρτήσεις αποτελούνταν από ανισομεγέθη ψαλίδια σε όλους τους τροχούς, με τέσσερα δισκόφρενα να σταματούν τα 1.077 κιλά του.
Όμως το αυτοκίνητο αυτό με μήκος μόλις πάνω από τα τέσσερα μέτρα, δεν πέρασε στην ιστορία για τις επιδόσεις του, αλλά για τις καμπύλες του, που παραμένουν μυθικές και ό,τι πιο “sexy” βγήκε στο φως!
Η Dino 246 εξοπλίστηκε με νέο ισχυρότερο κινητήρα 2.418 κ.εκ. Το νέο ατσάλινο μπλοκ με τις κεφαλές αλουμινίου ήταν 65 μοιρών DOHC και με συμπίεση 9.0:1 ενώ χρησιμοποιούσε και τρία καρμπυρατέρ Weber 40DCNF/6 και αργότερα 40DCNF/7. Το σύστημα ανάφλεξης προερχόταν από τη Magnetti Marelli και ήταν το AEC103A της σειράς Dinoplex.
Η ευρωπαϊκή έκδοση του κινητήρα απέδιδε 195 ίππους στις 7.600σ.α.λ, ενώ η αμερικάνικη έκδοση με κάποιες αλλαγές στο σύστημα εξάτμισης και στο χρονισμό απέδιδε 175 ίππους.
Αυτός ο κινητήρας χρησιμοποιήθηκε σε πολλές ακόμη σπορ κατασκευές με αποκορύφωμα τη Lancia Stratos (!) που αποτελεί ίσως το κορυφαίο αυτοκίνητο αγώνων όλων των εποχών!
Η Dino 246 GT ζύγιζε 1.080 κιλά ενώ η GTS ζύγιζε μόλις 20 κιλά παραπάνω, 1.100 συνολικά. Το αμάξωμα ήταν φτιαγμένο από ατσάλι κυρίως για λόγους κόστους, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επρόκειτο για την «οικονομική» Ferrari.
Όσον αφορά στα νούμερα παραγωγής, στο διάστημα 1969 – 1974 που ήταν διαθέσιμο το GT και 1972 – 1974 που ήταν διαθέσιμο το GTS πωλήθηκαν συνολικά 3.761 Dino 246.
Από αυτά, τα 2.295 ήταν GT και τα υπόλοιπα 1.274 GTS. Αυτά τα νούμερα παραγωγής μπορεί να θεωρούνται μικρά για τα σημερινά δεδομένα, ήταν όμως τα υψηλότερα που είχε πετύχει ποτέ αυτοκίνητο από το Maranello μέχρι τότε και πλέον η Ferrari από εκείνη την περίοδο έπαψε να θεωρείται κατασκευαστής μικρού όγκου.
Σε αυτό το διάστημα υπήρξαν τρεις διαφορετικές σειρές της 246 με τις διαφορές να εντοπίζονται στους τροχούς, τους υαλοκαθαριστήρες και το σύστημα εξάτμισης.
Τα Series I που ήταν ουσιαστικά τα πρώτα 357 αυτοκίνητα τα οποία κατασκευάστηκαν έως και το καλοκαίρι του 1970, είχαν τις ίδιες κεντρομπούλονες ζάντες με το 206.
Τα Series II, που ήταν 507 αυτοκίνητα ως τον Ιούλιο του 1971 είχαν πενταμπούλονες ζάντες Cromodora και υαλοκαθαριστήρές τύπου “clap-hands”.
Τέλος τα Series III, είχαν κάποιες αλλαγές στην τελική μετάδοση και τον ψεκασμό καυσίμου στον κινητήρα, που ουσιαστικά σηματοδότησαν την έναρξη πωλήσεων του μοντέλου στην αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών και επρόκειτο για 1.431 μονάδες GT και 1.274 μονάδες GTS.
To Dino 246 ήταν ικανό, σύμφωνα με τον κατασκευαστή, να αναπτύξει ταχύτητες ως και 235 χλμ/ώρα!
Παρόλα αυτά τον Ιούλιο του 1971 σε μέτρηση του βρετανικού Motor κατάφερε να «πιάσει» τα 238χλμ/ώρα, τη στιγμή που ο άμεσος ανταγωνιστής του, η Porsche 911S, είχε καταγράψει σε αντίστοιχο τεστ τελική ταχύτητα «μόλις» 219χλμ/ώρα!
Στο τεστ της επιτάχυνσης το Dino ήταν ικανό να κάνει το 0-80 χλμ/ώρα σε 5,5 δευτ., το 0-100 χλμ/ώρα σε 7,1 δευτ. και τα 0-400 μ. σε 15,4 δευτ. Αυτές οι μετρήσεις το καθιστούσαν ταχύτερο από την Porsche 911S, ήταν όμως και πιο ενεργοβόρο, με την Porsche να αποδεικνύεται οικονομικότερη σε καύσιμο.
Κλείνοντας, κάτι που πολλοί δεν ξέρουν είναι ότι η Dino δεν έφερε ποτέ σήματα της Ferrari. Με το πέρασμα των ετών βέβαια, πολλοί ήταν οι ιδιοκτήτες που επέλεξαν να τα βάλουν στα αυτοκίνητά τους.
Παρόλα αυτά η Dino 246 θεωρείται ένα από τα κορυφαία δημιουργήματα της εταιρίας του Maranello…
