ΝΙΚΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Ο Νίκος Ιωαννίδης είναι ένας αγωνιζόμενος από την «παλιά φρουρά», μέλος του Α.Ο.Θ. Αντιπροσωπεύει την έννοια ερασιτέχνης 100/100. Η καταγωγή του είναι από την πόλη της Δράμας, αλλά έζησε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Η αγάπη του για την ταχύτητα, ήταν που τον έκανε να ασχοληθεί, με ό,τι είχε τροχούς…
Πρώτα σε νεαρή ηλικία συμμετείχε σε αγώνες με ποδήλατα. Από το 1957 ασχολείται με μοτοσυκλέτες. Συμμετέχει σε αγώνες που διοργανώνει ο Μ.Ο.Β.Ε. (Μοτοσυκλετιστικός Όμιλος Βορείου Ελλάδος) με μια μοτοσυκλέτα NSU. Έχει μια πλήρη εμπλοκή για μια 10ετια περίπου, ενώ το 1966 είναι που συμμετέχει για πρώτη φορά σε αγώνα με αυτοκίνητα. Και μάλιστα, σε μια ανάβαση!
Την ανάβαση Χορτιάτη, με ένα Vauxhall Victor 1100 και τερματίζει και 1ος κλάσης ½!
Την επόμενη χρονιά, το 1967, έχει στην κατοχή του ένα NSU, με το οποίο θα συμμετάσχει στο Κύπελο δεξιοτεχνιών Β. Ελλάδος, με καλύτερο αποτέλεσμα η 1η θέση γενικής στην δεξιοτεχνία που έγινε στην πλατεία Αριστοτέλους.
Στο κάθισμα του οδηγού θα βρεθεί ξανά το 1976 όταν πήρε μέρος στο 1ο Ράλλυ Χαλκιδικής, με συνοδηγό τον Αντώνη Παπαϊωάννου και αυτοκίνητο ένα Fiat 128 που ήταν και το προσωπικό του αυτοκίνητο.
Δυστυχώς από μια λάθος συνεννόηση με το service τους, που τους περίμενε σε λάθος σημείο, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν λόγω έλλειψης βενζίνης!
Στην συνέχεια θα υπάρξει ένα χρονικό διάστημα που θα συμμετάσχει σαν συνοδηγός για το οποίο θα μιλήσουμε όμως παρακάτω…
Το 1989 συνεχίζει να τρέχει με το δικό του Fiat 128 και συνοδηγό τον Θεοχάρη Βάτσιο, ενώ το 1990 συνοδηγός του θα είναι ο Στέλιος Πολιτάνος και συμμετέχουν πάλι με το Fiat 128.
Στο Ράλλυ Θερμαϊκού μάλιστα της χρονιάς εκείνης θα τερματίσουν στην 5η θέση της Ε/18.
Στο τέλος του 1990 το Fiat 128 πουλιέται σε έμπορο της Θεσσαλονίκης τον κυρ. Τριακοσάρη και τo1991 αγοράζει από τον Ορέστη Οροϊλίδη ένα Fiat Ritmo 130 Abarth ΤC (αγωνιστικό αυτοκίνητο του υπογράφοντος που είχα πουλήσει λίγο καιρό πριν στον Ορέστη).
Θα τρέξει όλη την χρονιά με το Fiat Ritmo με συνοδηγό πάλι τον Στέλιο Πολιτάνο. Την χρονιά αυτή (1991) θα πάρει μέρος και στην ανάβαση Ζαγκλιβερίου, ενώ λίγο πριν το τέλος της χρονιάς θα δώσει το Fiat Ritmo 130 TC πίσω στον κυρ. Οροϊλίδη.
Και βρισκόμαστε στις αρχές του 1992, όπου αγοράζει από τον Κώστα Αναγνωστάκη ένα Suzuki SwiftGTi MK I. Με το Suzuki Swift θα τρέξει τις επόμενες δυο χρονιές (1992 και 1993), με συνοδηγό σταθερά τον Στέλιο Πολιτάνο.
Το 1992 θα ακολουθήσει το Κύπελλο Auto cross Β. Ελλάδος συμμετέχοντας σχεδόν σε όλους τους αγώνες (Πτολεμαΐδα, Βέροια, Κατερίνη, Θεσσαλονίκη, Σέρρες), ενώ το 1993 θα είναι η καλύτερη αγωνιστική χρονιά του Νίκου Ιωαννίδη, με καλύτερα αποτελέσματα τα εξής:
1993 | Ράλλυ Σπριντ Α.Ο.Θ.: 5ος κλάσης Α/5, Ράλλυ Δ.Ε.Θ.: 7ος κλάσης Α/5, Ράλλυ Μακεδονίας: 2ος κλάσης Α/5, 2ος στο Κύπελο Β.Ελλάδος στην κατηγορία έως 1300 κ.εκ.
Στο τέλος της χρονιάς το Suzuki Swift Gti MK I πουλήθηκε στον Γιάννη Γιαλούρη, που το έχει ακόμη ενεργό, ενώ τελευταίος αγώνας για τον Νίκο Ιωαννίδη σαν οδηγός θα είναι το Ράλλυ Μακεδονίας του 1993.
Ο Νίκος όμως κάθισε και στο δεξί κάθισμα του συνοδηγού. Η αρχή έγινε το 1966, στο 1ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. (!) συνοδηγός του Σταύρου Σταυριανίδη σε ένα Ford Zodiak ΜΚ ΙΙΙ, με το Νο2 στις πόρτες. Δυστυχώς εγκατέλειψαν από σπασμένο ψυγείο.
Το 1968 θα πάρει μέρος στο 16ο Ράλλυ Ακρόπολις, συνοδηγός του Καλογιαννίδη Μιχάλη σε ένα Volvo. Θα τερματίσουν στην 20η θέση γενικής κατάταξης, έχοντας πρόβλημα στον δίσκο συμπλέκτη, ενώ το 1969 θα συμμετάσχει συνοδηγός του Γιώργου Κρητικού στο 1ο Ράλλυ Θερμαϊκού, με BMW1600. Θα τερματίσουν στην 10η θέση γενικής και στην 3η κλάσης 2/8.
Και ερχόμαστε στο 1976 που ο Νίκος είναι συνοδηγός του Παύλου Δεληγιαννίδη στο 7ο Ράλλυ Θερμαϊκού με ένα Fiat 128. Μετά από μια πολύ καλή εμφάνιση θα τερματίσουν στην 8η θέση γενικής κατάταξης και στην 1η θέση κλάσης 1/2.
Την επόμενη χρονιά (1977) θα είναι συνοδηγός του Δημήτρη Μανωλόπουλου σε ένα Autobianchi A112. Θα τρέξουν όλο το Κύπελο Β. Ελλάδος με καλύτερο αποτέλεσμα στο 11ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ., όπου «ήρθαν» 12οι γενικής και 1οι κλάσης 2/2!
Το 1978 θα συμμετάσχει πάλι στο Κύπελο Β.Ελλάδος συνοδηγός του Βασίλη Γιάρχα με ένα BMW2000, ενώ το 1982 θα τρέξει συνοδηγός του Βασίλη Ιωαννίδη με ένα Ford Escort GT, με το Ράλλυ Δ.Ε.Θ της χρονιάς αυτής (1978) να είναι και ο τελευταίος αγώνας του Νίκου σαν συνοδηγός. Έτσι μετά από 27 χρόνια έφθασε στο τέλος του το «ερασιτεχνικό» αγωνιστικό ταξίδι του Νίκου Ιωαννίδη.
Ένας καθαρά ερασιτέχνης – χομπίστας που ό,τι έκανε το έκανε απλά για την χαρά και την ικανοποίηση της συμμετοχής σε έναν αγώνα, χωρίς να τον ενδιαφέρουν χρόνοι, θέσεις και κύπελλα.
Καλύτερη στιγμή του θεωρεί ότι είναι ο τερματισμός στο διήμερο χωμάτινο 27ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. του 1993, με το Suzuki Swift Gti, ενώ αντίστοιχα η πιο άτυχη στιγμή, το τουμπάρισμα στην 1η ειδική διαδρομή «Κολινδρός» του Ράλλυ Θερμαϊκού το 1991 με το Fiat Ritmo 130 Abarth TC.
Ο Νίκος Ιωαννίδης, συνταξιούχος τώρα, ήταν οδηγός λεωφορείου του ΟΑΣΘ, ασχολείται τώρα με το ψάρεμα και παρακολουθεί από την θέση του θεατή πια αυτό που αγάπησε τόσο πολύ, τους αγώνες αυτοκινήτου…
