Μέσα Χειμώνα. Χαράματα και στέκομαι στα «ριζά» του Χορτιάτη, παγωμένος μέσα στην πυκνή ομίχλη και με έναν αγέρα να σου τρυπάει τα κόκκαλα. Ο καφές ακόμα αχνίζει ανάμεσα στα χέρια μου, ευτυχώς, αφού η προσμονή για το ραντεβού το αξημέρωτο γίνεται σχεδόν επώδυνη.
Πεζοί του πρωϊνού και θιασώτες της ποδηλασίας εισβάλουν από την είσοδο του ασφαλτόδρομου, περνούν από τη «σκοπιά» μου και χάνονται μέσα στην ομίχλη. Κοιτάω το ρολόι μου.
Το άκουσα πριν το δω. Ένας βαρύς πομπώδης, σχεδόν μεγαλειώδης ήχος οκτακύλινδρου σε διάταξη V κροτάλιζε στο πρωινό ημίφως. Οι ποδηλάτες και οι πεζοί έκαναν βιαστικά στην άκρη, γυρνώντας το βλέμμα πίσω τους προς την κατεύθυνση του ήχου. Βγήκα στο δρόμο για να έχω καλύτερη οπτική γωνία, αλλά η ομίχλη έφραζε το οπτικό μου πεδίο.
Πρώτα είδα τους προβολείς που έσκισαν το πέπλο της πλασματικής απομόνωσής μου, μετά τις φολίδες που αγκάλιαζαν το κορμί του τέρατος και τα γωνιώδη φωτιστικά σώματα με άμεση αναφορά στην παράδοση μιας Mustang.
Ford Ranger Raptor Black Force by Βροχίδης – Χατζής Α.Ε, κυρίες και κύριοι…
Το Raptor προσγειώθηκε μπροστά μου. Η έκπληξη πρέπει να ήταν ολοφάνερη, μιας και οι άνθρωποι της εταιρείας προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν τα βασικά για το αυτοκίνητο, αλλά εγώ μάλλον δεν άκουγα. Βλέποντας το αυτοκίνητο για πρώτη φορά νοιώθεις έκπληκτος για τη δουλειά που απαιτείται για να παρουσιαστεί ένα τέτοιο εγχείρημα και μάλιστα από αντιπροσωπεία της Βόρειας Ελλάδας. Βέβαια όλα αυτά θα είχα το χρόνο να τα κοιτάξω αργότερα όταν η καρδιά μου θα καθόταν ξανά στη θέση της και θα ασχολούμουν με τα specs -που λένε και στα ελληνικά- στη ζεστασιά του γραφείου, μα τώρα δεν ήταν καιρός για τέτοια…
Σχεδόν άρπαξα το κλειδί από τα χέρια του ανθρώπου. Τον ευχαρίστησα βιαστικά και άνοιξα την πόρτα. Ένα αυτόματο σκαλοπάτι κατέβηκε γλυκά στα πόδια μου, ώστε να μη χρειαστεί να σκαρφαλώσω στο ύψος που απέχει το θεριό από το δρόμο…
Αριστερά και μετά μέσα από το χωμάτινο με φυτεμένη πέτρα μονοπάτι με προορισμό τις Καστανιές. Βορειοδυτικά.
Φέτος δεν έβρεξε πολύ. Έτσι, χωρίς καμμιά προσπάθεια και χωρίς την εμπλοκή της τετρακίνησης, ανεβαίνουμε χαλαρά, ήσυχα, χάρη στην ενισχυμένη πρόσθετη ηχομόνωση και κυρίως διασκεδαστικά, πράγμα που οφείλεται εν πολλοίς στην απίστευτη αγωνιστική ανάρτηση με τα αμορτισέρ της FOX, που κάνει το αυτοκίνητο να μην «τρίζει», να μη «χτυπάει» και γενικώς να μη σε ανησυχεί.
Ο κινητήρας σπρώχνει τη βαριά κατασκευή με άνεση. Η διαδρομή περνά μέσα από μποστάνια και μαντριά. Οι κτηνοτρόφοι και οι βοσκοί κοιτούν απορημένοι και με μια δόση ζήλιας στα μάτια. Αφήνουν σχεδόν επίτηδες θα έλεγε κάποιος τις κατσίκες να περιφέρονται ράθυμα μπροστά από το αυτοκίνητο με την επιβλητική, αμερικανικών προδιαγραφών και αισθητικής γρίλια του, ώστε να έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν καλύτερα. Μας χαιρετούν με χαμόγελα, αφού αποφασίζουν να απομακρύνουν τις κυρίες της αυλής που παραβιάσαμε…
Συνεχίζουμε βορειοδυτικά, ενώ πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες. Σκοτεινά τα βλέμματα του καιρού σήμερα. Η ομίχλη κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά και τη συναντώ στη θέση «Ανεμόμυλοι» λίγο πριν την έξοδο για το χωριό. Ανάβω τους LED προβολείς που κρύβονται μέσα στη γρίλια με το προκλητικό λογότυπο της Ford στο κέντρο. Η νύχτα γίνεται μέρα κυριολεκτικά. Διασχίζω το ασφάλτινο στενό κι επικίνδυνο, για ένα τέτοιου μεγέθους όχημα, κομμάτι που διασχίζει το μαρτυρικό οικισμό του Χορτιάτη (σ.σ. Οι Γερμανοί -που είναι ως γνωστόν φίλοι μας- εκτέλεσαν σχεδόν όλο τον πληθυσμό του κατά την διάρκεια της Κατοχής).
Μπαίνω στο δρόμο του ορειβατικού καταφυγίου. Η ομίχλη δε μου επιτρέπει ορατότητα περισσότερο από 10 μέτρα. Το κακό είναι ότι ο δρόμος βρίθει περιπατητών του κορονοϊού. Γυρίζω την οθόνη στην κάμερα υπέρυθρων. Αν θέλετε τη γνώμη μου είναι από τα στοιχεία που θα πρέπει να τοποθετούνται στο βασικό εξοπλισμό κάθε αυτοκινήτου. Η βοήθειά της είναι τεράστια!
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ford Ranger Raptor Black Force: Όταν η επίταξη θα γίνει αναγκαία…
Πρώτη στάση στο λόφο απέναντι από τις καστανιές και λίγο πριν το Καταφύγιο. Κατεβαίνω. Δεν το συζητώ, θεϊκό το αυτόματο σκαλοπάτι. Το σημείο είναι βορεινό, κι ο Βαρδάρης το διαπερνά σχεδόν οριζόντια. Το αντιανεμικό δεν αρκεί. Ευτυχώς ο καφές είναι ζεστός ακόμα και η ανάγκη μου για τσιγάρο πιο ισχυρή από τον άνεμο. Άντε να σε δω να στρίβεις τσιγάρο με παγωμένα ακροδάχτυλα και τα δόντια να χτυπάνε.
Τραβάω δυο τζούρες καφέ και χώνομαι βιαστικά στην ασφάλεια της καμπίνας του Raptor. Υπέροχες μπλε ραφές στο σαμάρι του ταμπλό και τα καθίσματα. Άνεση για τέσσερεις και πέντε επιβάτες και μάλιστα ψηλούς, που δε ζηλεύει πια τίποτα από τα σύγχρονα SUV. Η οθόνη στο κέντρο και τα χειριστήρια της τετρακίνησης και της σύμπλεξης του εμπρός διαφορικού, ηλεκτρομαγνητικό μπλοκέ 100% στον εμπρόσθιο άξονα παρακαλώ (ακόμα μια καινοτομία των παιδιών της Βροχίδης-Χατζής), βολικά και προσβάσιμα. (σ.σ. Θέλω κι άλλες θέσεις για φραπέδες!). Συνέρχομαι κι αποφασίζω να προχωρήσω λίγο χαμηλότερα σε προστατευμένο πεδίο…
Αριστερά και πάλι στο «γνωστό» πλάτωμα με το τεράστιο, άγνωστης για μένα ποικιλίας, δέντρο που σχεδόν δημιουργεί μια ασφαλή απάνεμη στέγη. Επιτέλους να πιώ καφέ σαν άνθρωπος…
Κοιτάζω το πίσω μέρος του Raptor ανάμεσα από τα σύννεφα της ομίχλης και τις σταγόνες της υγρασίας που γίνεται σχεδόν βροχή και επικρατεί έτσι κι αλλιώς σε τέτοιο περιβάλλον μια τέτοια μέρα. Το αυτοκίνητο σε σπρώχνει για όλο και κάτι περισσότερο. Αποφασίζω να πάμε για λασπόλουτρο.
Λίγο μετά το καταφύγιο ο δρόμος κατεβαίνει απότομα, αλλά χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Οι βατομουριές που το καλοκαίρι οργιάζουν έχουν πιά την όψη των κατεστραμμένων ονείρων της εποχής των συνεχών μνημονίων. Την ποιητική μου διάθεση κόβει ξαφνικά η τεράστια λασπολακούβα που δεσπόζει στο νοτιοανατολικό πρανές της πλαγιάς. Ο δρόμος σχεδόν κόβεται από το πηλώδες μουλιασμένο χώμα από το νερό των προηγούμενων ημερών, σε ένα μήκος σχεδόν επτά-οκτώ μέτρων, ενώ οι προηγούμενοι «μερακλήδες» με τα ίδια βίτσια το έχουν κάνει ακόμα χειρότερο…
Ενεργοποιώ την αυτόματη εμπλοκή -καλού-κακού- και βουτάω. Το Raptor την διασχίζει με χαρακτηριστική άνεση, κι όχι μόνο αυτό. Σταματάω στην έξοδο βάζω όπισθεν και την ξαναδιασχίζω. Είναι τόσο εύκολο που αρχίζεις να νιώθεις επικίνδυνα ανίκητος με τον αγριεμένο Ράπτορα!
Τραβήξαμε φωτογραφίες, σχολιάσαμε με περαστικούς το «τερατάκι», μιας και όλοι είχαν τις απορίες τους, το λασπώσαμε μέχρι το ταβάνι, τόσο που κατέβασα τα παράθυρα ώστε να μπορώ να έχω καλή ορατότητα στην επιστροφή, μη τυχόν πετύχουμε κανέναν στην στενή κατηφοριά από το Χορτιάτη.
Συμπέρασμα. Το αγοράζω και χτες. Έτσι όπως είναι, έτσι όπως το έστησαν τα παιδιά της Βροχίδης – Χατζής Α.Ε.. Αλλά συνοπτικά (αναλυτικά μπορείτε να δείτε εδώ) τί παραπάνω παίρνετε;
Έχουμε και λέμε… κάμερα εμπρός infrared για δύσκολες συνθήκες ορατότητας, φωτιστικά σώματα LED εμπρός αλά Mustang, πίσω φωτιστικά LED τύπου F150, ηλεκτρικά αναπτυσσόμενα σκαλοπάτια, ηλεκτρομαγνητικό μπλοκέ 100% στον εμπρόσθιο άξονα, προσθήκη Light Bar στη μάσκα με συνολικά 70 LED, αμορτισέρ συγκράτησης ανοίγματος πίσω πόρτας, φιλέτο προστατευτικό του επάνω μέρους της πίσω πόρτας, διάφορες μικροβαφές μαύρου χρώματος για να ταιριάξουν όλα, ενώ πρέπει να σημειώσουμε και την τρελή συνδεσιμότητα του συστήματος multimedia που διαθέτει ακόμα και προβολή Netflix, κ.α.
Αυτά, και βέβαια όρεξη να ‘χετε διότι παρέχονται και η εφαρμογή car wrapping, καθώς και βελτίωση του κιβώτιου ταχυτήτων, κατόπιν συνεννόησης.
Σταματήσαμε στην πλατεία. Επέστρεψα ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΘΥΜΑ τα κλειδιά και γύρισα στο σπίτι, έγραψα τζόκερ και πλέον κοιμάμαι με το δελτίο στα χέρια!
Δεν μπορεί θα συνωμοτήσει το σύμπαν μέχρι αύριο το πρωί… Δεν μπορεί..
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΜΠΟΥΚΗΣ
Δείτε όλες τις φωτογραφίες της δοκιμής:
