Αναμφίβολα, ο Εttore Bugatti υπήρξε ένας ιδιαίτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων, αφού στις δημιουργίες του πρόσθετε πάντα κάτι το ιδιαίτερο, κάτι ανάμεσα στην τέχνη και την τεχνική τελειότητα, κάτι ανάμεσα στην ποίηση και τη μηχανική. Και σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει ότι η σειρά των “Type 35” απετέλεσε ίσως την πιο ξεχωριστή παρουσία στο χώρο των Grand Prix, κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του ’20.
Γεννημένος το 1881 στο Μιλάνο, ο Bugatti είχε εγκατασταθεί από μικρός, μαζί με την οικογένεια του, στο Molsheim της Γαλλίας, στην περιοχή της Αλσατίας. Πριν από την ηλικία των 20 είχε σχεδιάσει το πρώτο του αυτοκίνητο, κερδίζοντας σε σχετικό διαγωνισμό, γεγονός που του επέτρεψε να εργαστεί από το 1901 στην περίφημη αυτοκινητοβιομηχανία De Dietrich. Θα χρειαζόταν όμως να περάσουν άλλα 20 χρόνια μέχρι να γίνει γνωστό το όνομα του, καθιερώνοντας τόσο τα αυτοκίνητα του, όσο και τον ίδιο.
Μετά από μια σειρά επιτυχιών, σε μικρής όμως εμβέλειας αγωνιστικές διοργανώσεις, ο στόχος που είχε τεθεί ήταν οι νίκες στα μεγάλα GP. Έτσι, ύστερα από πολύ δουλειά, δεν θα αργούσε η μέρα της εμφάνισης του μοντέλου που θα γινόταν, περισσότερο από κάθε άλλο, ταυτόσημο με το σήμα και το όνομα του εργοστασίου. Το “Type 35”…
Εξ αρχής ο στόχος ήταν η κατασκευή ενός αυτοκινήτου που θα μπορούσε να συμμετέχει σε αγώνες, ενώ με ελάχιστες (έως και καθόλου) τροποποιήσεις θα ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί και από τους φίλους της σπορ οδήγησης.
Συνδυάζοντας ιδιαίτερα κομψές γραμμές και μηχανική αρτιότητα, πραγματοποίησε το αγωνιστικό ντεμπούτο του στο GP της Λυών το 1924, με μια θριαμβευτική παράταξη πέντε αυτοκινήτων, συν το πρωτότυπο σαν εφεδρικό.
Δυστυχώς όμως η προσπάθεια δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, κυρίως εξ αιτίας των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν στα ειδικά κατασκευασμένα ελαστικά. Αυτό όμως δεν πτόησε τον δημιουργό τους, που επανήλθε το 1925 στον σκληρότερο αγώνα της Ευρώπης εκείνης της εποχής, το Τάργκα Φλόριο, όπου επρόκειτο να κυριαρχήσει από τότε, μέχρι και το 1929.
Με το γρήγορο τιμόνι και τις γρήγορες αλλαγές ταχυτήτων (χάριν του πολύδισκου υγρού συμπλέκτη με τη μικρή αδράνεια), η Type 35 αποτελούσε το ιδανικό αυτοκίνητο τόσο για τον επαγγελματία αγωνιζόμενο, όσο και για τον ερασιτέχνη. Άλλωστε ο ίδιος ο Bugatti δήλωνε ότι «αυτό το αυτοκίνητο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται απλά σαν ένα αυτοκίνητο αγώνων. Είχε σχεδιαστεί με τα πρότυπα κατασκευής και των υπόλοιπων αυτοκινήτων, αφού δεν θα συνιστούσε σε κανέναν να αγωνιστεί με μια «μηχανή» που δεν θα ήταν ίδια με αυτή που θα μπορούσε να αποκτήσει ένας αγοραστής…».
Με 8-κύλινδρο σε σειρά μοτέρ (στην πραγματικότητα δύο ενωμένα 4-κύλινδρα μοτέρ με ενιαία υποδοχή του στροφαλοφόρου άξονα), συνολικής χωρητικότητας 1.991 κ.εκ., με τον εκκεντροφόρο επικεφαλής, είχε καταφέρει να κερδίσει στους περισσότερους αγώνες που συμμετείχε…
Αποτέλεσμα αυτής της επιτυχίας ήταν διαρκώς περισσότεροι πελάτες να επισκέπτονται το Molsheim ικετεύοντας «το αφεντικό» να τους πουλήσει ένα από αυτά τα υπέροχα αυτοκίνητα. Και βέβαια σύντομα το συγκεκριμένο μοντέλο συμπληρώθηκε και με κάποιες παραλλαγές.
Η πρώτη αφορούσε την τοποθέτηση ενός νέου κινητήρα (πάντα με 8 κυλίνδρους σε σειρά) χωρητικότητας 2.262 κ.εκ., με την διακριτική ονομασία “35-Τ”, που από την επόμενη χρονιά εφοδιαζόταν με υπερτροφοδότη και είχε απόδοση 135 ίππους. Με βάρος γύρω στα 700 κιλά, το αυτοκίνητο μπορούσε να φτάνει τα 200 χλμ./ώρα, με αρχικό στόχο τη συμμετοχή στο Florio Trophy. Σε μερικές περιπτώσεις το συγκεκριμένο μοντέλο αναφέρεται ως “35-TC”, περισσότερο όμως είναι γνωστό σαν “35-Β”, ξεχωρίζοντας από το ήδη υπάρχον “35-Α”, που αποτελούσε την πιο απλή έκδοση του βασικού “35”, με ακτινωτές ζάντες και όχι τις περίφημες αλουμινένιες με τις 8 πλατιές ακτίνες.
Αργότερα, ακολουθώντας και τις επιταγές των καιρών, ο Bugatti απεφάσισε να συμβιβαστεί με την «ανήθικη» ιδέα να τοποθετήσει υπερτοφοδότη και στα αυτοκίνητα που προοριζόταν για ιδιωτική χρήση, δημιουργώντας το μοντέλο “35-C”.
Με αμέτρητες νίκες και βραβεία, με το κλασικό ψυγείο (σήμα κατατεθέν της εταιρίας) σε σχήμα πέταλου, έμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1931, έχοντας κατασκευαστεί σε 340 μονάδες, ενώ μια ακόμη παραλλαγή, με την τοποθέτηση διπλού εκκεντροφόρου επικεφαλής, είχε δώσει το μοντέλο “51”.
Αναφέρεται ότι όταν κάποιος πελάτης τόλμησε να παραπονεθεί αυτοπροσώπως στον Bugatti για τα μη απολύτως ικανοποιητικά φρένα, η απάντηση που είχε πάρει ήταν: «κατασκευάζω αυτοκίνητα για να τρέχουν και όχι για να σταματούν».
Με τον θάνατο του γιού του Jean, το 1939, στις δοκιμές ενός νέου μοντέλου για τα Grand Prix και τις περιπέτειες του πολέμου στη συνέχεια, είχε πέσει μια βαριά σκιά στη ζωή του Bugatti…
Άρρωστος στο σώμα και την ψυχή, πέθανε στις 21 Αυγούστου 1947 σε μια κλινική του Παρισιού, σβήνοντας ουσιαστικά μαζί του και ο βόμβος των κινητήρων του, αφού τα αυτοκίνητα Bugatti δεν μπορούσε να τα φτιάξει κανείς χωρίς τον Bugatti…
Περισσότερες φωτογραφίες:
