Δυο αδέλφια με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια, ο Δημήτρης Λιότσης και ο Βασίλης Λιότσος (δεν είναι ορθογραφικό λάθος, είναι αδέλφια αλλά το επίθετο τους έχει διαφορετική κατάληξη!) που άφησαν και αυτοί το στίγμα τους στους αγώνες αυτοκινήτου της Β. Ελλάδος…
Η αγάπη για το αυτοκίνητο ήταν αυτό που τους έκανε να ασχοληθούν με τους αγώνες, αλλά και όσο αφορά και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα με τον μεγάλο αδελφό, τον Δημήτρη…
Η ιστορία του ξεκινάει το 1965, όπου αρχίζει να συμμετέχει σε αγώνες, αλλά με μοτοσυκλέτες. Η μηχανή που είχε ήταν μια Zundapp 50 κ.εκ, τριών ταχυτήτων στην αρχή, την οποία αντικατάστησε στην πορεία με πιο καινούργιο μοντέλο, τεσσάρων ταχυτήτων. Πήρε μέρος σε αγώνες δεξιοτεχνιών, με πρώτη εμφάνιση στην πλατεία Αριστοτέλους, αλλά και σε moto cross, με πρώτο αγώνα στην πίστα που υπήρχε τον καιρό εκείνο στην περιοχή του Αλατίνη.
Με τις μοτοσυκλέτες θα ασχοληθεί μέχρι και τις αρχές του ‘70, ενώ το 1975 κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε αγώνα ράλλυ, στο δεξί κάθισμα του αείμνηστου Σωτήρη Κουκίδη σε ένα NSU 1200 TT. Θα είναι μαζί και το 1976, με καλύτερο αποτέλεσμα μια 3η θέση γενικής κατάταξης στο Ράλλυ Θερμαϊκού του 1975.
Τα επόμενα χρόνια συνεχίζει να είναι συνοδηγός, στο καινούργιο αγωνιστικό του Σωτήρη Κουκίδη, μια Toyota Corolla. Με την Corolla κάνει αξιοπρεπέστατες εμφανίσεις με καλά αποτελέσματα: 5οςγενικής και 1ος κλάσης 2/4 στο Ράλλυ Θερμαϊκού το 1979, 6ος γενικής και 1ος κλάσης στο 2ο Ράλλυ Κένταυρος το 1980 και 4ος κλάσης 2/4 στο Ράλλυ Μακεδονίας επίσης το 1980. Συμμετέχει μάλιστα και στο 4ο Ράλλυ Χαλκιδικής το 1979, τερματίζοντας στην 14η θέση γενικής κατάταξης, 9ος Έλληνας και 2ος κατηγορίας 1. Τελευταίος αγώνας Ράλλυ για τον Δημήτρη Λιότση είναι το Μακεδονίας του 1980. Έκτοτε θα πάρει μέρος σε ορισμένες δεξιοτεχνίες με ένα Opel Manta, ενώ σαν καλύτερη στιγμή του δεν μπορεί να είναι άλλη από τον τερματισμό στο Ράλλυ Χαλκιδικής με την Toyota Corolla.
Επαγγελματικά, διατηρούσε φανοποιείο (αυτοδίδακτος) στην περιοχή των Αμπελοκήπων από το 1974. Από το μαγαζί του περάσαν σχεδόν όλα τα αγωνιστικά αυτοκίνητα της Θεσσαλονίκης της εποχής εκείνης. Ήταν «μετρ» στις ενισχύσεις αμαξώματος, ψαλιδιών αλλά και κατασκευής των πρώτων Roll Bar, έχοντας προμηθευτεί και το κατάλληλο εργαλείο (κουρμπαδόρο), που σημειωτέων υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Το 1991 αφήνει το φανοποιείο και την επόμενη χρονιά το 1992, δημιουργεί το τουριστικό γραφείο Liotsis Travel, στην περιοχή των Αμπελοκήπων σε πρώτη φάση. Το 2008 μεταφέρθηκε στις Συκιές – Νεάπολη, που συνεχίζει ως και σήμερα με υπεύθυνο την κόρη του.
Το 1980 ο Δημήτρης δίνει την σκυτάλη στον μικρότερο αδελφό, τον Βασίλη Λιότσο, ο οποίος ξεκινάει τους αγώνες Ράλλυ σαν συνοδηγός του Λαμπαδάριου Δαμιανού σε μια Toyota Corolla.
Καλύτερη εμφάνιση στο Ράλλυ Δ.Ε.Θ., όπου τερμάτισε 8ος κλάσης 2/4, της χρονιάς εκείνης. Τα επόμενα δυο χρόνια θα είναι συνοδηγός του Ιωάννη Ασλανίδη, οδηγό από το Κιλκίς, πάλι με Toyota Corolla KE 30. Καλύτερα αποτελέσματα ήταν η 1η θέση κλάσης 1/4 στο Ράλλυ Κένταυρος το 1981 και η 2η θέση κλάσης 1/4 την ίδια χρονιά στο 15ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ.
Συμμετείχαν και στο Ράλλυ Χαλκιδικής αλλά δυστυχώς εγκατέλειψαν. Το 1982 θα κάνει έναν αγώνα ως οδηγός, το Ράλλυ Δ.Ε.Θ., με την Toyota Corolla KE 30, του φίλου του Δαμιανού Λαμπαδάριου, που ήταν και συνοδηγός του στον αγώνα. Τερμάτισαν 19οι γενικής και 12οι κλάσης 2/12.
Το 1983 θα τρέξει συνοδηγός του Παπαντωνίου Σάββα με Ford Escort RS 2000, με καλύτερο αποτέλεσμα η 9η θέση κλάσης 2/17 στο Ράλλυ Κένταυρος. Το 1983 θα είναι και η τελευταία χρονιά του Βασίλη Λιότσου στους αγώνες Ράλλυ. Τα επόμενα πέντε χρόνια, από το 1984 έως και το 1988 θα ασχοληθεί με αγώνες auto cross. Την πρώτη χρονιά με NSU, όπου «ήρθε» 2ος κατηγορίας 1.300 στο ελληνικό cross (μια συνδιοργάνωση Α.Ο.Θ. – Α.Ο.Κ.) και έπειτα με ένα χωμάτινο φορμουλάκι που κατασκεύασε ο ίδιος με κινητήρα VW 1.600 κ.εκ. Και εδώ τελειώνει το αγωνιστικό ταξίδι και του Βασίλη Λιότσου…
Όταν συναντηθήκαμε, στο γραφείο του είδαμε αρκετές φωτογραφίες από τους αγώνες, αλλά μια μας έκανε εντύπωση, μια που είχε και σχόλιο…
Η φωτογραφία ήταν από ένα αγωνιστικό συμβάν που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ. Ήταν στο Ράλλυ Χαλκιδικής του 1981, συνοδηγός του Ασλανίδη με την Toyota Corolla. Στην 9η ειδική διαδρομή, Σήμαντρα, είχαν ένα τουμπάρισμα με πολλά χιλιόμετρα. Και ενώ το αυτοκίνητο είναι ανάποδα οι θεατές το ξαναγυρίζουν στις ρόδες του!
Εδώ να σημειώσουμε ότι ανάμεσα στους θεατές και αυτός που βοήθησε πιο πολύ ήταν ο αείμνηστος Ανδρέας Λακόρτε (αγωνιζόμενος που έτυχε να είναι εκεί θεατής). Ο Βασίλης λοιπόν φώναζε στον οδηγό του «δώσ’ της – δώσ’ της να φύγουμε». Αυτό ήταν αδύνατο να γίνει όμως, γιατί η μια ρόδα από το Corolla ήταν 50 μέτρα μακριά!
Επαγγελματικά ήταν στο φανοποιείο μαζί με τον αδελφό του και από το 1991 και μετά, μόνος του, αφού ο αδελφός του Δημήτρης αποφάσισε και άλλαξε επάγγελμα. Ήταν και ο λόγος που σταμάτησε τους αγώνες αυτοκινήτου, μην έχοντας ώρα, λόγω της πολύ αυξημένης δουλειάς. Φανοποιείο που υπάρχει μέχρι και σήμερα, στην ίδια περιοχή, με τον Βασίλη να δείχνει την αγάπη του για το αυτοκίνητο με την δουλειά του. Εκτός από τις απλές δουλειές φανοποιείου, κάνει ανακατασκευές και αναπαλαιώσεις παλαιών αυτοκινήτων με μεγάλη επιτυχία.
Επίσης, το φορμουλάκι που έτρεχε ο Βασίλης υπάρχει σε περίοπτη θέση στο μαγαζί, περιμένοντας την σειρά του για να γίνει και σε αυτό πλήρη αναπαλαίωση…
